Wobec konieczności prowadzenia w budynku przy Placu Krasińskich coraz częstszych remontów, w roku 1825 rozpoczęto na koszt miasta budowę nowej siedziby teatru, zaprojektowanej przez Antonia Corazziego. Miał to być duży, reprezentacyjny gmach, przeznaczony na przedstawienia dramatyczne, muzyczne i baletowe, budowany przy ówczesnym placu Marywilskim (dziś Teatralnym). Kamień węgielny został położony 19 listopada 1825 roku, w sześćdziesiątą rocznicę powstania Teatru Narodowego, w obecności rządu, wszystkich aktorów oraz tłumu publiczności. W 1829 otwarto drugą scenę Narodowego w sali widowiskowej gmachu Towarzystwa Dobroczynności przy Krakowskim Przedmieściu (odbudowany po II wojnie światowej stoi do dziś, na jego fasadzie widnieje charakterystyczny napis „Res sacra miser”). Scenę nazwano Teatrem Rozmaitości.

Niestety, budowa głównego gmachu posuwała się powoli, w 1827 roku zostały ukończone zaledwie fundamenty. Po wybuchu powstania listopadowego budynek posłużył za magazyn zbożowy, a następnie został zajęty przez wojska rosyjskie. Po upadku powstania na frontonie nie mogło pojawić się słowo "Narodowy", władze rosyjskie zdecydowały o nadaniu nowej nazwy: Teatr Wielki. Okazały gmach wyposażony był w cztery kondygnacje lóż, galerie z paradyzem oraz parter z krzesłami. Teatr Wielki otwarto Cyrulikiem sewilskim, 24 lutego 1833 roku.  

Występujące w Teatrze Wielkim zespoły Opery, Baletu, Dramatu, Operetki i Farsy rozrosły się w olbrzymi koncern (o nazwie Teatry Warszawskie, a następnie Warszawskie Teatry Rządowe), który aż do 1915 roku był zarządzany przez carskich urzęników.

Od 1833 roku w Salach Redutowych Teatru Wielkiego zorganizowano drugie Rozmaitości. Po trzech latach Rozmaitości otrzymały swoją kolejną, już ostateczną siedzibę, w zachodnim skrzydle Teatru Wielkiego, z głównym wejściem od ulicy Wierzbowej. Choć repertuar dramatyczny wystawiano na obu scenach, zespół dramatu najmocniej związał się z tą salą calego „teatrowiska”. Teatr Narodowy zajmuje tę siedzibę po dziś dzień.

W Rozmaitościach widownia początkowo liczyła 1000 miejsc. Teatr był ciasny, słabo wentylowany. Pierwszy pożar wybuchł tu w 1883, na szczęście, w momencie gdy teatr nie pracował. Odbudowa trwała niewiele ponad pół roku. Poszerzono korytarze i wejście główne umieszczono od strony Placu.

Kolejny pożar w Rozmaitościach przydarzył się 2 listopada 1919 roku, w niespełna rok po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i symbolicznie zakończył epokę Teatrów Rządowych. Zespół przez parę lat grał w drewnianym budynku Teatru Letniego w Ogrodzie Saskim.  W Salach Redutowych z kolei zaczęła działać reformatorska Reduta, która pod kierunkiem Juliusza Osterwy realizowała polski repertuar i kształciła w nowatorski sposób zespół teatru. Rownolegle trwała odbudowa dawnych Rozmaitości. Po pięciu latach gmach otwarto 3 października 1924 roku już jako Teatr Narodowy. Nie był on jednak teatrem państwowym. Prowadzony był przez władze miejskie; kiedy zaś ten mecenat załamał się w wyniku kryzysu gospodarczego, po okresie perypetii scena weszła w latach trzydziestych w skład kolejnego koncernu – Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej, działającego w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego.

W 1928 roku w Salach Redutowych Teatru Wielkiego utworzono kameralną scenę Narodowego, którą nazwano Teatrem Nowym. W takim kształcie Narodowy przetrwał aż do wybuchu II wojny swiatowej.

Teatr spłonął częściowo podczas bombardowań we wrześniu 1939 roku, doszczętnie zaś – w czasie planowej akcji burzenia Warszawy, przeprowadzonej przez nazistów po upadku Powstania Warszawskiego jesienią 1944 roku. Po wojnie Teatr Narodowy odbudowano stosunkowo szybko siłami wojska. Pierwsza powojenna premiera miala miejsce 13 grudnia 1949 roku.

Kilka dekad później, w marcu 1985 roku, na skutek zwarcia w instalacji elektrycznej Teatr Narodowy spalił się już po raz piąty w swej historii. Tym razem, wobec głębokiego wyniszczenia gospodarczego w czasie stanu wojennego, odbudowa teatru trwała długie jedenaście lat. Przez część tego okresu teatr korzystał z tymczasowej siedziby Teatru na Woli. Po transformacji ustrojowej w 1989 roku jego zespół rozwiązano, całość przybrała zaś kształt Instytutu Teatru Narodowego, który z jednej strony prowadził prace związane z rekonstrukcją swej siedziby, z drugiej zaś – produkował spektakle i organizował występy grup obcych na ocalałej scenie Teatru Małego.

Odrodzenie Teatru nastapilo 19 listopada 1997 roku kiedy Narodowy wznowił działalność w swojej siedzibie uroczystą premierą Nocy listopadowej Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego, nowego dyrektora artystycznego.

W trakcie odbudowy, budynek w prawym skrzydle „teatrowiska” uzupełniono nowo wzniesionym gmachem po przeciwnej stronie ulicy Wierzbowej, gdzie znalazły się warsztaty oraz mała scena teatru - tzw. scena przy Wierzbowej. Na potrzeby nowo powstających sztuk adaptowano rzadko używane studio nagrań orkiestrowych otwierając w budynku przy Wierzbowej nową scenę Studio. Razem z Teatrem Małym, gdzie wciąż toczyła się działalność impresaryjna, Teatr Narodowy miał odtąd dla swoich premier i przedstawień cztery sceny. 

W 2009 roku Narodowy stracił scenę Teatru Małego. Nowy właściciel jego siedziby, chcąc ją zburzyć, wymówił dzierżawę sali teatralnej w podziemiach budynku. W ten sposób, po trzydziestu sześciu latach, przestała istnieć zasłużona scena; jej pożegnaniem stało się przedstawienie Chłopców z Placu Broni według Ferenca Molnára w reż.Michała Zadary.

Obecnie, po 250 latach od utworzenia Teatru Narodowego, Teatr rezyduje w swojej historycznej siedzibie przy Placu Teatralnym, dysponując w sumie trzema scenami: salą Bogusławskiego, sceną przy Wierzbowej i sceną Studio.

Odbudowany po pożarze w roku 1985 stary budynek Teatru Narodowego zajmuje plac o wymiarach 75 x 60 metrów, czyli tyle samo, co przed pożarem. Kubatura budynku wynosi blisko 90 tys. metrów sześciennych, a powierzchnia użytkowa ponad 16 tys. metrów kwadratowych. W odbudowanym budynku znajdują się m.in. pomieszczenia administracyjno-dyrekcyjne, pracownie produkcji kostiumów, magazyny kostiumów, sale prób i przede wszystkim sala im. Wojciecha Bogusławskiego.

Nowy, zbudowany w trakcie odbudowy po pożarze, budynek techniczny po drugiej stronie ulicy Wierzbowej jest w kształcie nieregularnego czworoboku, ma kubaturę blisko 73 tys. metrów sześciennych i powierzchnię użytkową ponad 13 tys, metrów kwadratowych. Oba budynki stary i nowy łączy podziemne przejście (tunel) pod ulicą Wierzbową, służące jako droga do transportu dekoracji.

W nowym budynku znajdują się pozostałe dwie sceny Teatru Narodowego: scena przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego i scena Studio a także mieszczą tu się m. in. magazyny dekoracji i rekwizytów, pracownie produkcji dekoracji, pokoje gościnne dla aktorów i całe zaplecze techniczno-eksploatacyjne Teatru, tj. centrala telewizji wewnętrznej i zewnętrznej, światłowodowa centrala telefoniczna, centrala informatyczna, centrala kontroli wejść, zautomatyzowane centrale systemu wentylacji i klimatyzacji sterowane i programowane komputerowo (sceny i widownie Teatru są klimatyzowane).

W trakcie odbudowy zrobiono wszystko by w przyszłości uniknąć ryzyka pożaru. Budynki Teatru i podziemne przejście chronione są przez nowoczesny zmodernizowany system wykrywania i sygnalizacji pożaru, sterujący zespołami urządzeń przeciwpożarowych w tym m. in. instalacje zraszające, instalacje tryskaczowe, urządzenia wentylacji i oddymiania.  System jest całodobowo monitorowany przez Zakładową Służbę Ratowniczą pełniącą ochronę przeciwpożarową zarówno w Teatrze Narodowym jak i w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej.

Fragment tekstu ze strony internetowej teatru: https://www.narodowy.pl/o_teatrze,siedziba.html (dostęp - 26.08.2016).