Teatr na Woli
ul. Kasprzaka 22 | |
pokaż na mapie | http://www.wolnawola.home.pl/ |
ważne wydarzenia
osoby
historia
„[Teatr] mieści się w sześciokondygnacjowym gmachu Zakładów Radiowych im. Marcina Kasprzaka. W r. 1975 został adaptowany dla potrzeb teatru z dawnej sali kina Mazowsze, wg projektu Anny Kapitaniak, Jacka Jedynaka i Marka Wojciechowskiego. Teatr otwarto 17 stycznia 1976 r. Pierwszym dniem wolności Kruczkowskiego. Wejście do teatru zaakcentowano dostawieniem do osi głównej budynku pomysłowego portyku o charakterze baldachimu. Oparty jest on na gęstych, regularnych układach cienkich żelaznych rur. Widniejący od strony ul. Kasprzaka napis Teatr na Woli na górnej, szerokiej części zwieńczenia, z boku zaś litery TNW — stanowią elementy dekoracyjne ożywiające całość. Wejście do teatru prowadzi przez ażurową żelazną bramę i szklane drzwi. W holu — do którego schodzi się po schodkach — mieści się kasa. Stąd znowu zejście do długiej prostokątnej poczekalni z dwiema szatniami usytuowanymi po obydwu stronach wejścia. Ważnym elementem dekoracyjnym jest długa ściana, w której znajduje się wejście na widownię. Ścianę tę wyłożono kamienną złoconą mozaiką, inkrustowaną ponadto błyszczącymi płytkami w formie cekinów oraz wypukłymi elementami żelaznymi. Za lewą (od wejścia) szatnią znajduje się bufet.
Amfiteatralną widownię wypełnia trzynaście rzędów foteli położonych naprzeciw sceny oraz po pięć rzędów po obydwu stronach proscenium. W sumie od 403 do 480 miejsc. Fotele bowiem są ruchome i istnieją możliwości zmiany ich ilości i układu. Wspierającą się na ośmiu słupach salę pomalowano na brązowo, fotele pokryto welwetem tej samej barwy. Scena ma 12 m długości i 4 m wysokości. Wyposażono ją w dwanaście sztankietów (wyciągów) o udźwigu 150 kg każdy. Jest pozbawiona ramy, składa się z ruchomych płyt, które dowolnie można podwyższyć lub zniżyć. Jednak w głębi za tą konstrukcją znajduje się niewielka tradycyjna scena. Interesująco rozwiązano sufit. Skonstruowano go z żelaznych rur i kwadratowych oraz prostokątnych ciemnych, ruchomych płyt. Wśród nich zamontowano reflektory. Dwa mosty z reflektorami usytuowano po obydwu stronach ruchomej konstrukcji sceny. W tyle widowni są kabiny elektryka, akustyka i projekcyjna, sala bowiem służyć może również jako kinowa.
Teatr zajmuje tylko parter budynku. Wypełniają go cztery garderoby — dwie damskie i dwie męskie, każda na kilka stanowisk, sala prób, pracownie: krawieckie damska i męska, fryzjerska, szewska, ślusarska, modelatornia, bufet, pokój rekreacyjny dla aktorów, centralka telefoniczna i biura.
Magazyn dekoracji znajduje się w dwu kieszeniach sceny. Ponadto teatr użytkuje magazyn przy ul. Kasprzaka wynajęty od gazowni miejskiej. Przy ul. Płockiej zaś w piwnicy mieści się magazynek drewna potrzebnego do budowy dekoracji.
Od strony ul. Skierniewickiej dobudowuje się pawilon administracyjno-techniczny, którego ukończenie przewidziane jest na rok 1983”.
Fragment publikacji: Barbara Król-Kaczorowska Teatry Warszawy, PIW, Warszawa 1986, s. 247-248.
Teatr na Woli założony przez wielkiego aktora, Tadeusza Łomnickiego, otwarty został w styczniu 1976 roku Do historii i legendy polskiego teatru przeszły przedstawienia: Gdy rozum śpi Antonio Buero Vallejo, Przedstawienie "Hamleta" we wsi Głucha Dolna Ivo Bressana, Życie Galileusza Bertolta Brechta, Do piachu Tadeusza Różewicza, Amadeusz Petera Shaffera. Repertuar obejmował zarówno klasykę, jak i utwory współczesne, dramaty i komedie - zawsze jednak drążące tematy ważne, trudne, często w tamtych czasach drażliwe politycznie. Ten repertuar, który współtworzyli znakomici reżyserzy - Wajda, Kutz, Polański, Konchalovsky - był, obok aktorstwa Łomnickiego, magnesem przyciągającym publiczność do Teatru Na Woli.
Łomnicki kierował Teatrem do lipca 1981r., żegnając się ze swoją sceną wstrząsającą kreacją Salieriego w Amadeuszu wyreżyserowanym przez Polańskiego (który w tym spektaklu zagrał Mozarta). W latach 1981-1986 Teatr połączony był wspólną dyrekcją i zespołem z rozrywkową sceną Kwadrat. Po pożarze Teatru Narodowego (1985) przeznaczony na jego tymczasową siedzibę, Teatr Na Woli reaktywowany został w r. 1990 pod kierownictwem Bogdana Augustyniaka i w sezonie 1992/93 przekształcony w jedną z pierwszych w Polsce scen impresaryjnych, samodzielnie wypracował nie stosowaną u nas dotąd formułę działania artystycznego i organizacyjnego, w której ważne miejsce zachowała jednak realizacja premier własnych.
Spośród tych, które wystawiono na deskach teatru, wymienić trzeba Fedrę Jeana Racine'a z Anną Chodakowską, Cud na Greenpoincie Edwarda Redlińskiego, Pierwszą młodość Christiana Guidicellego z Anną Seniuk, Cenę Arthura Millera, Panienkę z Tacny Maria Vargasa Llosy z ostatnią wielką rolą Zofii Rysiówny, Rozmowę w domu państwa Stein o nieobecnym panu von Goethe Petera Hacksa z Teresą Budzisz-Krzyżanowską - wszystkie tytuły w reżyserii Augustyniaka, Play Strindberg Friedricha Dürrenmatta z Januszem Gajosem w reżyserii Andrzeja Łapickiego, Królową i Szekspira Esther Vilar z Niną Andrycz i ostatnią pracę Augustyniaka Grace i Glorię Toma Zieglera ze Stanisławą Celińską.
W latach 1995 – 2004 przy Teatrze Na Woli istniało Studio Mimów, które powstało z inicjatywy wybitnego artysty tej sztuki Stefana Niedziałkowskiego. Od 2007 roku w Teatrze na Woli funkcjonuje Studio Pantomimy kierowane przez Bartłomieja Ostapczuka. Co roku w sierpniu odbywa się też Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu, początkowo pod artystyczną dyrekcją Niedziałkowskiego, a obecnie Ostapczuka. Teatr na Woli w 2008 roku utworzył również Warszawskie Centrum Pantomimy.
Materiał nadesłany z Teatru na Woli
Literatura:
-
Król-Kaczorowska B., Teatry Warszawy, PIW, Warszawa 1986.
autor: Barbara Król-Kaczorowska
informacje dodatkowe
nie wprowadzono żadnych informacji
Dodaj informacje