enczsksiplhudeitsvhrespt
/ plgłówne menu
jesteś tutaj Theatre database
EN | PL

Teatr na Woli

historia teatrugaleriadane techniczneoryginalne wyposażenie

ważne wydarzenia

(więcej)17.1.1976 | Otwarcie teatru
premiera przedstawienia Pierwszy dzień wolności w reż. Tadeusza Łomnickiego http://www.e-teatr.pl/pl/realizacje/21322,szczegoly.html
(więcej)2000 | I Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu

osoby

(więcej)Tadeusz Łomnicki |
Aktor, reżyser, wykładowca, twórca Teatru na Woli. Jego dorobek artystyczny obejmuje około 82 role sceniczne, 51 ról filmowych, 26 ról w spektaklach teatru TV, 12 reżyserii teatralnych.więcej

(więcej)Roman Polański |
Reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, aktor, producent filmowy. Studiował reżyserię filmową na PWSF w Łodzi. Wyreżyserował spektakl Amadeusz (http://www.e-teatr.pl/pl/realizacje/9942,szczegoly.html), którym Tadeusz Łomnicki żegnał się z Teatrem na Woli.więcej

historia

„[Teatr] mieści się w sześciokondygnacjowym gmachu Zakładów Radio­wych im. Marcina Kasprzaka. W r. 1975 został adaptowany dla potrzeb teatru z dawnej sali kina Mazowsze, wg projektu Anny Kapitaniak, Jacka Jedynaka i Marka Wojciechowskiego. Teatr otwarto 17 stycznia 1976 r. Pierwszym dniem wolności Kruczkow­skiego. Wejście do teatru zaakcentowano dostawieniem do osi głównej budynku pomysłowego portyku o charakterze baldachi­mu. Oparty jest on na gęstych, regularnych układach cienkich żelaznych rur. Widniejący od strony ul. Kasprzaka napis Teatr na Woli na górnej, szerokiej części zwieńczenia, z boku zaś litery TNW — stanowią elementy dekoracyjne ożywiające całość. Wej­ście do teatru prowadzi przez ażurową żelazną bramę i szklane drzwi. W holu — do którego schodzi się po schodkach — mieści się kasa. Stąd znowu zejście do długiej prostokątnej poczekalni z dwiema szatniami usytuowanymi po obydwu stronach wejścia. Ważnym elementem dekoracyjnym jest długa ściana, w której znajduje się wejście na widownię. Ścianę tę wyłożono kamienną złoconą mozaiką, inkrustowaną ponadto błyszczącymi płytkami w formie cekinów oraz wypukłymi elementami żelaznymi. Za lewą (od wejścia) szatnią znajduje się bufet.

Amfiteatralną widownię wypełnia trzynaście rzędów foteli po­łożonych naprzeciw sceny oraz po pięć rzędów po obydwu stro­nach proscenium. W sumie od 403 do 480 miejsc. Fotele bowiem są ruchome i istnieją możliwości zmiany ich ilości i układu. Wspie­rającą się na ośmiu słupach salę pomalowano na brązowo, fotele pokryto welwetem tej samej barwy. Scena ma 12 m długości i 4 m wysokości. Wyposażono ją w dwanaście sztankietów (wyciągów) o udźwigu 150 kg każdy. Jest pozbawiona ramy, składa się z ru­chomych płyt, które dowolnie można podwyższyć lub zniżyć. Jed­nak w głębi za tą konstrukcją znajduje się niewielka tradycyjna scena. Interesująco rozwiązano sufit. Skonstruowano go z żelaznych rur i kwadratowych oraz prostokątnych ciemnych, rucho­mych płyt. Wśród nich zamontowano reflektory. Dwa mosty z re­flektorami usytuowano po obydwu stronach ruchomej konstrukcji sceny. W tyle widowni są kabiny elektryka, akustyka i projek­cyjna, sala bowiem służyć może również jako kinowa.

Teatr zajmuje tylko parter budynku. Wypełniają go cztery gar­deroby — dwie damskie i dwie męskie, każda na kilka stanowisk, sala prób, pracownie: krawieckie damska i męska, fryzjerska, szewska, ślusarska, modelatornia, bufet, pokój rekreacyjny dla aktorów, centralka telefoniczna i biura.

Magazyn dekoracji znajduje się w dwu kieszeniach sceny. Po­nadto teatr użytkuje magazyn przy ul. Kasprzaka wynajęty od gazowni miejskiej. Przy ul. Płockiej zaś w piwnicy mieści się magazynek drewna potrzebnego do budowy dekoracji.

Od strony ul. Skierniewickiej dobudowuje się pawilon administracyjno-techniczny, którego ukończenie przewidziane jest na rok 1983”.

Fragment publikacji: Barbara Król-Kaczorowska Teatry Warszawy, PIW, Warszawa 1986, s. 247-248.

 

Teatr na Woli założony przez wielkiego aktora, Tadeusza Łomnickiego, otwarty został w styczniu 1976 roku Do historii i legendy polskiego teatru przeszły przedstawienia: Gdy rozum śpi Antonio Buero Vallejo, Przedstawienie "Hamleta" we wsi Głucha Dolna Ivo Bressana, Życie Galileusza Bertolta Brechta, Do piachu Tadeusza Różewicza, Amadeusz Petera Shaffera. Repertuar obejmował zarówno klasykę, jak i utwory współczesne, dramaty i komedie - zawsze jednak drążące tematy ważne, trudne, często w tamtych czasach drażliwe politycznie. Ten repertuar, który współtworzyli znakomici reżyserzy - Wajda, Kutz, Polański, Konchalovsky - był, obok aktorstwa Łomnickiego, magnesem przyciągającym publiczność do Teatru Na Woli.

 Łomnicki kierował Teatrem do lipca 1981r., żegnając się ze swoją sceną wstrząsającą kreacją Salieriego w Amadeuszu wyreżyserowanym przez Polańskiego (który w tym spektaklu zagrał Mozarta). W latach 1981-1986 Teatr połączony był wspólną dyrekcją i zespołem z rozrywkową sceną Kwadrat. Po pożarze Teatru Narodowego (1985) przeznaczony na jego tymczasową siedzibę, Teatr Na Woli reaktywowany został w r. 1990 pod kierownictwem Bogdana Augustyniaka i w sezonie 1992/93 przekształcony w jedną z pierwszych w Polsce scen impresaryjnych, samodzielnie wypracował nie stosowaną u nas dotąd formułę działania artystycznego i organizacyjnego, w której ważne miejsce zachowała jednak realizacja premier własnych.

Spośród tych, które wystawiono na deskach teatru, wymienić trzeba Fedrę Jeana Racine'a z Anną Chodakowską, Cud na Greenpoincie Edwarda Redlińskiego, Pierwszą młodość Christiana Guidicellego z Anną Seniuk, Cenę Arthura Millera, Panienkę z Tacny Maria Vargasa Llosy z ostatnią wielką rolą Zofii Rysiówny, Rozmowę w domu państwa Stein o nieobecnym panu von Goethe Petera Hacksa z Teresą Budzisz-Krzyżanowską - wszystkie tytuły w reżyserii Augustyniaka, Play Strindberg Friedricha Dürrenmatta z Januszem Gajosem w reżyserii Andrzeja Łapickiego, Królową i Szekspira Esther Vilar z Niną Andrycz i ostatnią pracę Augustyniaka Grace i Glorię Toma Zieglera ze Stanisławą Celińską.

W latach 1995 – 2004 przy Teatrze Na Woli istniało Studio Mimów,  które powstało z inicjatywy wybitnego artysty tej sztuki Stefana Niedziałkowskiego. Od 2007 roku w Teatrze na Woli funkcjonuje Studio Pantomimy kierowane przez Bartłomieja Ostapczuka. Co roku w sierpniu odbywa się też Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu, początkowo pod artystyczną dyrekcją Niedziałkowskiego, a obecnie Ostapczuka. Teatr na Woli w 2008 roku utworzył również Warszawskie Centrum Pantomimy.

 Materiał nadesłany z Teatru na Woli

 

Literatura:

  1. Król-Kaczorowska B., Teatry Warszawy, PIW, Warszawa 1986.

 

 

autor: Barbara Król-Kaczorowska

informacje dodatkowe

nie wprowadzono żadnych informacji

Dodaj informacje

nazwa będzie opublikowana

Email nie zostanie opublikowany

Informacja: Informacja o teatrze musi zawierać minium 10 znaków.

eightplusthree=