Teatr Animacji
ul. Św. Marcin 80/82 | |
pokaż na mapie | http://www.teatranimacji.pl/ |
ważne wydarzenia
osoby
historia
Neoromański zespół zamkowy został postawiony na życzenie cesarza niemieckiego i króla Prus Wilhelma II Hohenzollerna. Budowę – według projektu Franza Schwechtena (1841-1924) – rozpoczęto 25 kwietnia 1905 r, a uroczyste oddanie rezydencji, przy którym był obecny sam monarcha, odbyło się 21 sierpnia 1910 r. Nowopowstały gmach miał się stać warownią pruskiej władzy i kultury na wschodnich, obcych etnicznie terenach państwa. W tym kontekście zrozumiały staje się wybór stylu: romanizm – jako „specyficznie niemiecki, szerzej – germański wkład w kulturę Europy”[1] – uznawany był za wyznacznik ciągłości między cesarstwem niemieckim w średniowieczu i współcześnie.
Zasadniczo, na założenie zamkowe składają się dwa dwupiętrowe bloki na planach prostokątów, zbudowane wokół wewnętrznych dziedzińców i połączone ze sobą[2]. Pierwotnie część zachodnia przeznaczona była na mieszkania dla rodziny cesarskiej, wschodnią zaś przystosowano do spełniania funkcji reprezentacyjnych. Bryły zostały wzbogacone licznymi wieżami narożnymi i schodowymi, ryzalitami i pseudoryzalitami. Strome dachy nakryto szaroniebieską dachówką. Do segmentu zachodniego przylega od południa wieża na kwadratowym planie. Wrażenie zbudowanej z obrobionych ciosów kamiennych zawdzięcza budowla obłożeniu śląskim piaskowcem (ponad granitowym cokołem). W istocie zamek jest konstrukcją ceglaną.
W międzywojniu zamkowy parter został zajęty przez Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, na pierwszym piętrze ulokowano sale reprezntacyjne, a na drugim – Muzeum Diecezjalne. W czasie wojny program ikonograficzny nie uległ zasadniczej zmianie w stosunku do oryginalnego, z tą różnicą, że „Führer zajął miejsce Kaisera”[3]. W latach 1940-1943 odbyła się przebudowa gmachu według projektu Franza Boehmera. Zniszczenia wojenne objęły przede wszystkim wieżę zamkową. Po niepełnej odbudowie powojennej budynek funkcjonował jako Pałac Kultury, a później – Centrum Kultury „Zamek”. W pierwszej dekadzie XXI w. oczyszczono elewację i przykryto dach nową dachówką o grafitowej barwie.
22 lutego 1979 r. do dolnej części wschodniego skrzydła obiektu wprowadził się Teatr Animacji – ówczesny „Marcinek”.
_______________________
[1] Z. Pałat, Architektura a polityka. Gloryfikacja Prus i niemieckiej misji cywilizacyjnej w Poznaniu na początku XX wieku, Poznań 2011, s. 107.
[2] Opis budynku opracowano na podstawie: Z. Pałat, Architektura…, s. 103-138.
[3] Z. Pałat, Architektura…, s. 136.
Literatura:
- Atlas architektury Poznania, red. J. Pazder, Poznań 2008.
- Kaiserschloss Posen. Von der „Zwingburg im Osten” zum Kulturzentrum „Zamek. Zamek cesarski w Poznaniu. Od pruskiej „warowni na wschodzie” do Centrum Kultury „Zamek”, red. J. Pazder, E. Zimmermann, tł. B. Górczyńska-Przybyłowicz i in., Potsdam – Poznań 2003.
- Pałat Z., Architektura a polityka. Gloryfikacja Prus i niemieckiej misji cywilizacyjnej w Poznaniu na początku XX wieku, Poznań 2011.
- Pazder J., Zamek cesarski, Poznań 2010.
- Rybarczyk R., Ostatni taki zamek. Zamek cesarski w Poznaniu, Poznań 2010.
- Skuratowicz J., Architektura Poznania 1880-1918, Poznań 1991.
informacje dodatkowe
nie wprowadzono żadnych informacji
Dodaj informacje