Teatr Muzyczny Capitol
także Operetka Dolnośląska (1955-1976), Operetka Wrocławska (1979-1992), Teatr Muzyczny-Operetka Wrocławska (1992-2004), Teatr Muzyczny (1977-1979)ul. Marszałka J. Piłsudskiego 72 | widok z kamery/camera view, Facebook, na budowie/the constuction, rys historyczny/historical background |
pokaż na mapie | http://www.teatr-muzyczny.home.pl/ |
ważne wydarzenia
Był to kompleks składający się z 3 brył: budynku frontowego z holem kasowym, sali widowni oraz budynku administracji, magazynów i zaplecza technicznego.
Zwyciężył projekt krkaowskiej pracowni KKM Kozień Architekci. Krakowski oddział Stowarzyszenia Architektów Polskich nagrodził projekt jako Projekt Roku 2005 "za trafne rozwiązanie przestrzenne w trudnej lokalizacji śródmiejskiej oraz uzyskanie harmonijnego powiązania istniejących obiektów z nową strukturą architektoniczną".
osoby
historia
20 lutego 1929 roku o godzinie 20.00 uroczyście otwarto budynek kinoteatru Capitol. Przybyłym na miejsce ukazał się kompleks złożony z trzech brył, którego fasada wyłożona złotą ceramiczną mozaiką w świetle neonów skrzyła się na czerwono i niebiesko. Nowa wrocławska inwestycja odbiła się szerokim echem w ówczesnej prasie i wywołała duże zainteresowanie. Właścicielem budynku, była spółka Schauburg AG. To na jej zlecenie Friedrich Lipp wykonał projekt, a zrealizował go A. Wedemann.
Kompleks, którego koszt budowy wyniósł 2 miliony marek, wzniesiono na nieregularnej działce (długość 100m, szerokość 26m), którą wyznaczały ulice: Gartenstrasse (dziś ul. Piłsudskiego), Springerstrasse (dziś ul. Bogusławskiego), Neudorfstrasse (dziś ul. Komandorska), Neue Schweidnitzer Strasse (dziuś ul. Świdnicka). Główną część zespołu stanowił frontowy budynek z hallem kasowym i mieszkaniami. Połączony był on łącznikiem z budynkiem z salą kinową. Trzeciaą część kompleksu przeznaczono dla administracji, na magazyny i zaplecze techniczne.
Frontowy budynek kinoteatru górował nad sąsiednimi budynkami. Jego dziewięcioosiowa, czterokondygnacyjna fasada wyłożona złoconymi płytkami,przyciągała wzrok dzięki odbijającym się w niej czerwono-niebieskim neonem z rur jarzeniowych w kształcie nazwy kina.
Trzy portale wiodły do przedsionka kinoteatru, skąd droga prowadziła do hallu ze srebrnym sufitem i podłogą wyłożoną czarno-biało-czerwoną wykładziną w geometryczne wzory. Przez łącznik, który przetrwał zniszenia II wojny światowej, ale w zmienionym kształcie (zachowały się tylko szklane dzwi do hallu i widowni oraz trzy okna w zachodniej ścianie) przechodziło się do foyer i na widownię.
Sufity i ściany sali widowiskowej również utrzymano w złoto-srebrnej kolorystyce. Fotele wyłożone czerwonym pluszem ustawiono w łuk o podobnej krzywiźnie jak balustrada oddzielająca fosę orkiestrową dla 40 muzyków i dyrygenta, którego pulpit wyposażono w dwa aparaty telefoniczne. Dyrygencki pulpit zaopatrzono także w zegar elektryczny i tablicę rozdzielczą z iluminatorem wyświetlającym film. Scenę zasłaniały trzy kurtyny: złota, czerwona i czarna. Z prawej strony sceny umieszczono organy o wysokości dwóch pięter. Loże zlokalizowano za rzędami foteli. Balkon widowni (z osobnym foyer i szatnią) z balustradą w kolorze masy perłowej dopełniały dwie pozorne kopuły sufitu, z których dolną utrzymano w kolorze srebra, a górną – złota. Zarówno w kopule, jak i nad balkonem wbudowano wentylatory. Dekoracje wnętrz wykonane przez berlińskie Atelier Fricke przetrwały do 1956 roku, kiedy to z istniejących wówczas wnętrz usunięto pierwotną kolorystykę i użyto do malowania ścian tempery.
W budynku zadbano także o wszelkie względy bezpieczeństwa. W przyziemiu budynku administracyjnego zlokalizowano wyjście awaryjne dla publiczności.
W 1945 roku podczas działań wojennych zniszczeniu uległ budynek frontowy. Do 1960 roku trwał remont i modernizacja gmachu. Widownię przemalowano w stylu socrealistycznym, położono parkiet i płyty paździerzowe imitujące boazerię. W tym samym czasie zapadła decyzja o przekazaniu kompleksu po kinoteatrze w zarząd Centrali Rozpowszechniania Filmów. W budynku zaczęło działać kino Śląsk, które od 1965 roku na mocy porozumienia między władzami Wrocławia a Okręgowym Przedsiębiorstwem Rozpowszechniania Filmów, współdzieliło przestrzeń z Operetką Wrocławską.
W międzyczasie trwały rozmowy o budowie nowego gmachu na potrzeby Operetki, jednak kryzys gospodarczy wstrzymał decyzje. Władze lokalne przeniosły zatem własność budynku po kinoteatrze Capitol na miasto, a tym samym na Operetkę. Sprawa jednak ciągnęła się do lat 90-tych XX wieku.
W latach 80-tych XX wieku budynki kinoteatru popadały w coraz większą ruinę. Zarządzający kompleksem nie prowadzili nawet najbardziej podstawowych prac remontowych, publiczność z powodu niedogrzania wnętrz zimą siedziała na widowni w płaszczach, a ze względu na zły stan przeciwpożarowy obiektów, wozy strażackie stały przed budynkiem podczas każdego spektaklu operetkowego.
Pod wpływem nacisków umowa najmu, jaką posiadała Operetka, została przekształcona w umowę dzierżawy, na mocy krórej Operetka miała przeprowadzić kapitalny remont budynków w zamian za zwolnienie z opłat za czynsz. Z początkiem lat 90-tych XX wieku Operetka Wrocławska, mimo wyremontowania przez nią budynku, stanęła przed groźbą odebrania jej siedziby. W 1992 roku zarządzająca wciąż obiektem Odra-Film rozpoczęła postępowanie w sprawie sprywatyzowania obiektów. Dzięki wspólnemu działaniu Operetki Wrocławskiej i Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego udało się budynki zachować dla Operetki, dzięi wpisaniu ich na listę zabytków architektury. W 1997 roku Wrocław nawiedziła powódz. Budynek Operetki znalazł się na zalanym terenie. Powódź zniszczyła w znacznym stopniu wyposażenie i mury parteru i niższych kondygnacji. Teatr poddano renowacji.
W roku 2005 rozpisano konkurs na rozbudowę i modernizację Operetki, która w tym czasie już zdążyła zmienić nazwę na Teatr Muzyczny Capitol. Konkurs wygrała krakowska firma KKM Kozień Architekci. Planoway koniec prac budowlano-modernizacyjnych przewidziano się na grudzień 2012 roku.
Stary budynke wg planów został częściowo wyburzony, a na jego miejsce ma powstać nowa przestrzeń. Po wyburzeniu pozostał tylko historyczny łącznik.
Po przebudowie gmach teatru zyska większą scenę z obrotówką o średnicy 7 m, Scenę Kameralną, nowe sale prób, garderoby i magazyny oraz studio nagrań. Powstanie także pięciokondygnacyjny budynek z przeszkloną fasadą nawiązującą do fasady dawnego kinoteatru. Według planów na widowni sali głównej przybędzie dodatkowych 48 miejsc. Oprócz sceny obrotowej teatr zostanie wyposażony w 4 zapadnie sceniczne o głębokości 3,9 m od poziomu sceny. Po przebudowie całkowita powierzchnia budynku wynosić będzie 18 tys. m2.
Informacje zawarte w tekście pochodzą ze strony internetowej Teatru Muzycznego Capitol www.teatr-capitol.pl
Literatura:
1. 40 lat. Wrocławski Teatr Muzyczny, Wrocławski Teatr Muzyczny – Operteka Wrocławska, ISBN 83-903747-0-6
2. Das Neue Lichtspiel – Theater „Capitol” in Breslau [w:] „Deutsche Bauzeitung” nr 49, 19.06.1929.
3. Kościelna J., Tak wygląda nowe logo Capitolu [w:] „POLSKA Gazeta Wrocławska” nr 215, 14.09.2012.
4. Matuszewska M., Capitol rośnie [w:] „POLSKA Gazeta Wrocławska” nr 149, 28.06.2012.
5. Matuszewska M., Wmurowali kamień węgielny pod nowy Capitol [w:] „POLSKA Gazeta Wrocławska” nr 233, 6.10.2011.
autor: Monika Jarzyna
informacje dodatkowe
nie wprowadzono żadnych informacji
Dodaj informacje