Teatr Polski im. Hieronima Konieczki
także Teatr Miejski (1974-1949), Teatry Dramatyczne Bydgoszczy i Torunia (1960-1961), Teatr Ziemi Pomorskiej Bydgoszcz Toruń - Scena Bydgoszcz (1949-1960), Państwowy Teatr (1945), Teatr Polski (1945-1947, 1961-2000)al. Mickiewicza 2 | |
pokaż na mapie | http://www.teatrpolski.pl/ |
ważne wydarzenia
osoby
historia
12 grudnia 1947 r. położono kamień węgielny pod budowę gmachu bydgoskiego Teatru Polskiego (wówczas Teatru Miejskiego). Budynek oddano do użytku 6. października 1949 r. Projektantem objektu był Alfons Licznerski, architekt związany z Bydgoszczą od 1932 r., w okresie powojennym długoletni Kierownik Miejskiej Pracowni Urbanistycznej. Powstała budowla ma dość zwartą bryłę z wyraźnie wybijającym się masywem maszynowni wzniesionej ponad sceną. Od strony ulicy 20 stycznia1920 r. usytuowano charakterystyczną, symetryczną fasadę teatru o wertykalnych podziałach lizenowych z wąskimi, wysokimi oknami na piętrze i pięcioma arkadami na parterze, prowadzącymi do obszernego podcienia. We wnętrzu budynku dominuje sala widowiskowa z amfiteatralnie umieszczonymi fotelami i dodatkowymi miejscami dla widowni na balkonie. Foyer, z oszczędności miejsca, zaplanowane zostało na piętrze. Zdobi je malowany fryz.
Określenie stylowe architektury bydgoskiego teatru sprawia pewne trudności ze względu na ogromne uproszczenie środków stylistycznych cechujących ten obiekt. Skromność ta jednak nie do końca była założeniem architekta, co wynika z zachowanego rysunku bryły budynku. Na jego podstawie można stwierdzić, że gmach ten reprezentuje dość popularny (choć występujący w bardzo różnych kontekstach, m. in. w architekturze nazistowskiej i socrealistycznej) w owym czasie styl neoklasyczny w wersji bardzo oszczędnej i uproszczonej. Świadczą o tym widoczne na rysunku kolumny w wielkim porządku, które miały dzielić fasadę, a także dekoracyjny, płaskorzeźbiony fryz, który miał obiegać budowlę. Ubóstwo i oszczędność to kluczowe słowa dla architektonicznego opisu bydgoskiego teatru. Budynek powstawał w bardzo trudnej sytuacji ekonomicznej, wznoszono go „systemem gospodarczym” przy dużym nakładzie pracy ręcznej, stosując tradycyjną technologię muru ceglanego. Mimo daleko idących oszczędności zabrakło środków na pełne wykończenie gmachu i w chwili oddania do użytku jego elewacje były nieotynkowane, dach niedokończony, zaś część wnętrz i zaplecze zostały tylko prowizorycznie zaaranżowane. W takim stanie obiekt funkcjonował przez długi czas, pełnię budowlanego wykończenia zyskując właściwie dopiero pod koniec XX w., przy czym całościowa koncepcja wystroju elewacji, zgodna z projektem Alfreda Licznerskiego, nigdy nie została urzeczywistniona.[1]
Mało znanym faktem z architektonicznej historii Teatru Polskiegow Bydgoszczy są niezrealizowane plany przebudowy powstale ok. 1966 r. Gmach miał przybrać „nowoczesne”, prostopadłościenne formy architektury funkcjonalistycznej, uzupełnione o niezbędny w tym stylu 10-piętrowy wieżowiec przeznaczony na Dom Aktora. Inwestycja pilotowana przez samego Przewodniczącego WRN miała uświetnić Europejski Festiwal Muzyczny we wrześniu 1966 r. Na szczęście plany przebudowy nie doszły do skutku. Dzięki temu w urokliwym miejscu w Bydgoszczy, u zbiegu ulic 20 stycznia 1920 r. i Al. Mickiewicza, stoi nadal budynek Teatru Polskiego projektu Alfonsa Licznerskiego, budynek skromny, niewielki, stanowczo zbyt mało reprezentacyjny jak na siedzibę teatru, nieporównywalny ze swoim poprzednikiem projektu H. Seelinga, jednak poprzez formę i skalę poprawnie wpisujący się w otoczenie.
(Iwona Jastrzębska-Puzowska, Teatr Polski im. Hieronima Konieczki, w: Przybytki Melpomeny. Katalog wystawy, 16 kwietnia – 8 czerwca 2008, red. J. Baziak, D. Sójkowska, M. Woźniak, Bydgoszcz 2008)
informacje dodatkowe
nie wprowadzono żadnych informacji
Dodaj informacje