„Scena Operalni miała cztery pary kulis na wózkach oraz stały półokrągły horyzont. Poza nim znajdowały się dwa ciągi schodów wiodących na piętra oraz drzwi wychodzące na niewielki podest. Z niego schodziło się schodami do ogrodu. Cztery niewielkie poko­je obok sceny to najprawdopodobniej garderoby aktorów.

W drugiej fazie swego istnienia, u schyłku panowania Augu­sta III, warszawski teatr wyglądał już nieco inaczej. Przy zacho­waniu tego samego podziału wnętrza budynku zmieniła się dyspo­zycja miejsc na widowni. Na parterze w czterech rzędach ław w pobliżu, orkiestry siadała szlachta (parterre pour la Noblesse), za nimi ustawiono siedem rzędów wznoszących się amfiteatralnie ław dla mieszczan (banes elevśs pour la Bourgeoisie).

Plan sytuacyjny budynku z nierównymi przybudówkami wska­zuje, że w czasie budowy odstąpiono od projektowanych pierwot­nie przybudówek symetrycznych, dostosowując je zapewne do po­trzeb chwili. Od strony prosceniowej loży królewskiej pomieszcze­nie było większe, od strony loży położonej naprzeciwko – mniej­sze.

Scenę w późniejszym okresie znacznie pogłębiono. Stawiano na niej teraz sześć, nie cztery jak poprzednio, par kulis, a hory­zont przesunięto niemal po samą tylną ścianę. Zachowany prze­krój budynku informuje, że przybudówki były parterowe; wraz z dachami wysokość ich równała się połowie wysokości ściany ca­łego gmachu.”

Barbara Król-Kaczorowska, Teatry Warszawy, PIW, Warszawa 1986, s.16-17.