W latach 1784–1788, podczas rozbudowy rezydencji w Różanie (obecnie Białoruś) Aleksander Sapieha wzniósł oficynę, połączoną z pałacem kolumnową galerią. Duży budynek z jednym, centralnie usytuowanym wejściem, pomieścił po lewej stronie ujeżdżalnię, po prawej teatr. Architektem całej przebudowy, jak i teatralnego wnętrza był Jan Samuel Becker. Widownię z galerią i lożami ozdabiały kolumny, na osi portalu sceny widniał herb Sapiehów. Książęta mieli dwie własne loże: prosceniową oraz centralną, naprzeciwko sceny. Oprócz sztuk francuskich grywano także polskie, obok osób “z towarzystwa” występowały dzieci chłopskie, edukowane w miejscowej szkole. Rezydencja popadła w ruinę już w XIX w., była też niszczona podczas obu wojen światowych. Do dziś ocalały, i to w fatalnym stanie, tylko ściany zewnętrzne teatralnej oficyny, dające jednak pojęcie o skali budowli i będące jednym z nielicznych materialnych świadectw magnackiej architektury teatralnej.

Literatura:

1. Katalog rysunków z Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Część 2. Miejscowości różne, oprac. T. Sulerzyska, Warszawa 1969.

2. Król-Kaczorowska Barbara, Teatr dawnej Polski. Budynki, dekoracje, kostiumy, Warszawa 1971.

autor: Jarosław Komorowski