Opis wnętrza teatru chwilę po otwarciu przez Rodakiewicza: „Wewnętrzne urządzenie teatru po radomskim zdawało mi się arcypięknym i zbliżonym do   warszawskiego. Urządzenie miejsc stanowiły krzesła pierwszego piętra, ustawione amfiteatralnie dokoła dwoma rzędami, balkon na piętrze drugim i na trzecim – galeria, dół zaś cały zajmował parter. Ceny były nader przystępne. Krzesło kosztowało złp 3, parter i bal­kon złp 2, galeria złp 1. Orkiestra obszerna, w razie potrzeby mogąca po­mieścić szesnastu muzyków. Scena zbyt wysoko podniesiona, z powodu że maszynerii nie można było urządzić wygodnie dla znajdujących się skle­pień grobowych pozostałych po  kościółku szarytek, z którego część sce­niczna była urządzoną. Część zaś dla publiczności obszerniejsza i dłuższa – przybudowana umyślnie. Rodakiewicz, zięć Drewnowskiego, będąc in­żynierem wojewódzkim i razem właścicielem domu nr 11, przechodzącego aż na róg ulicy Jezuickiej i Dominikańskiej, sam urządzał cały teatr, zakupiwszy dla jego ozdoby w roku  1827  dekoracje po zwiniętym teatrze francuskim w pałacu Saskim w Warszawie.”

Fragment: Stanisław Krzemiński „Koleje życia”